Actualiteiten & Blogs
Blogs Sandra:
Is de plechtigheid ook het afscheid? Als uitvaartbegeleidster en met mijn achtergrond als kraamverzorgende begeleid ik de papa en mama van Morris. Geboren met 23 weken zwangerschap heeft hij een half uur geleefd. De dag voor de plechtigheid ga ik samen met de papa en mama Morris wassen. Mama wast Morris héél voorzichtig en dept hem droog met de doeken die ze liefdevol voor haar kleintje heeft gekocht. Nadat Morris zachtjes is gewassen deppen papa en mama samen bodylotion over het kleine lijfje. Het kleinste luiertje is te groot. Toch is het fijn om een luiertje om te doen. Van een hydrofiele luier knip ik een klein vierkant. Ik ben nog van de tijd van katoenen luiers, als kraamverzorgende heb ik heel wat luiers gevouwen. Met mijn vouwskills vouw een ik piepklein luiertje. We nemen alle tijd. Rustig leg ik aan de jonge ouders uit hoe ze het beste Morris kunnen aankleden. De sfeer is zo sereen. Zoveel liefde. Zachtjes vouwen we de mooie omslagdoek om Morris en leggen hem in zijn mandje. Mutsje op en lekker onder de dekentjes. Dit is liefde, dit is verbinding. De volgende dag is het afscheid van dit kleine mannetje in de kleine aula van het crematorium. Klein en intiem. De trotse papa en mama laten iedereen de klein Morris bewonderen. Na de plechtigheid laat ik ze nog even alleen. Het afscheid was warm en heel liefdevol. De dag voor het afscheid, het koesteren en aankleden was een belangrijk moment voor het begin van de rouw. Is de plechtigheid ook het afscheid?
Het was ritueel en de plechtigheid zijn liefdevol vastgelegd door de rouwfotograaf.
Ik kreeg nog een mooi compliment van de fotograaf. ‘ik zag je veranderen van uitvaartbegeleidster’ naar kraamverzorgende.
~
Afgelopen week een uitvaart mogen verzorgen bij een meneer die 2x succesvol de Elfstedentocht heeft geschaatst. En daarnaast nog vele andere schaatstochten. Daar mag je best trots op zijn. Vandaar dat tijdens de condoleance in het Gouden Hoofd iedereen de onderscheidingen mocht bewonderen.
De foto is geplaatst met toestemming van de familie.
~
Jarig op de dag van de uitvaart. Leven en dood ligt zo dicht bij elkaar. De uitvaart van de overledene waarvan ik de familie begeleid is precies op mijn verjaardag. Een mooie dag. Vier het leven. Ik kom elke dag langs voor de controle van de overledene en we bespreken stap voor stap wat er moet gebeuren om een liefdevolle uitvaart te verzorgen. Er komt ter sprake dat ik jarig ben op de dag van de uitvaart. Samen met de familie heb ik een intense week, waar veel gelachen wordt, en zeker ook plek is voor rust en een traan. De dag voor de uitvaart vertel ik, dat als ik de volgende dag kom we niet meer om tafel gaan zitten met een koppie thee, maar ons concentreren op wat komen gaat. Afscheid nemen, voor het laatst de drempel over van het huis. De dag van de uitvaart kom ik de huiskamer binnen met een ‘hoofd vol’ met wat we vandaag gaan doen. De familie staat mij op te wachten, en als ik binnenkom klinkt er luidkeels ‘ lang zal ze leven’. 🎶 Hoe mooi is dit … ? Ik sta vlakbij de overledene en word toegezongen. Uit deze geluksmomenten haal ik zoveel energie. Na de felicitaties krijg ik ook nog een cadeau. Ik drink het liefst Rooibos thee. En zelfs dit heeft de familie onthouden. De plechtigheid was prachtig. De overledene omringd in de aula door familie en de belangstellenden, geproost op het leven.
Deze uitvaart vergeet ik nooit meer, thuis proost ik ‘op het leven’ met Rooibos thee met mijn nieuwe beker. De verbinding leven en dood ligt zo dicht bij elkaar.
~
Wat krijg ik bij de koffie als ik op visite kom? Dat is een vraag die ik stel als ik samen met de familie de hapjes/ drankjes bespreek voor de plechtigheid. De familie kijkt mij eerst vragend aan. Wat bedoel je? Wat hoort specifiek bij jullie dierbare. Al gauw kreeg ik een antwoord in koor. De Trientjes. Nu kijk ik verbaasd. De Trientjes? Dit zijn koekjes, naar een geheim familie recept die worden gegeten bij speciale gelegenheden. Het was dus duidelijk! De Trientjes bij de koffie. De dochters hebben thuis op hetzelfde tijdstip de koekjes gebakken. Alle belangstellende kregen een Trientje bij de koffie. Wat een mooie familie verbinding. Ik heb nog naar het recept gevraagd. De koekjes waren zo lekker. Toen klonk het in koor, dat is ons familiegeheim.
~
Zaterdag na de uitvaartplechtigheid begeleid ik de overledene op het laatste stukje van de reis. Tijdens de sneeuwstorm loop ik op mijn hakken op de gladde klinkertjes voor de rouwauto uit. Ik heb het koud, ben één klomp ijs, maar smelt van de warmte van de lieve familie die ik heb mogen begeleiden. Hun liefde voor elkaar en de prachtige woorden die ik kreeg als dank.
~
Dikke dag, crematorium, begraafplaats, controle bij een overledene en een nagesprek. Tussendoor even naar de supermarkt. Snel schuif ik de deur van mijn auto dicht. Jas ertussen … ik krijg de deur niet meer open. Hoe nu verder? Ik woon dichtbij de supermarkt. Jas uit, deur half open, één hand aan het stuur, andere hand hou ik mijn jas vast. Thuis over de spullen heen geklommen die ik altijd mee heb in mijn auto voor de verzorging. En … gelukt jas los. Gelukkig keurig op tijd bij de familie voor een nagesprek. De familie is zeer tevreden. Ik krijg mooie complimenten. Zo fijn dat ik naar de wensen van de familie heb geluisterd. Ik rij weer naar huis, de zon schijnt geen jas aan. De zon schijnt ook in mijn hart, de plek waar ik mijn complimenten bewaar.
~
Vandaag in het NHD. Trots op onze verbinding. Monique Bankras
